Przychodzi baba do lekarza.... a lekarz Amerykanin!

Użyj go

Można by powiedzieć, lekarz jak lekarz, swoje wie, swoje robi. Jednak w USA, wizyta u lekarza rodzinnego wygląda nieco inaczej niż w Polsce czy we Włoszech.

Przede wszystkim, wizytę, oprócz tradycyjnych sposobów (telefon lub osobiście) możemy zamówić przez internet. Wizyta jest na określoną godzinę i nie tak jak czasami w Polsce bywa, i jak to zawsze bywa we Włoszech, mimo wizyty na 9:00, wchodzimy do gabinetu o 11:00. W USA wchodzi się punktualnie (przynajmniej u mojego doktora i u lekarzy, u których leczą się moi znajomi). Świetnie, prawda? Nie da się ukryć! 

W Stanach czas to pieniądz i Amerykanie nie bardzo lubią czekać na cokolwiek. Gwoli wyjaśnienia, w USA, nie jesteście pacjentami, tylko klientami, a o klientów trzeba dbać. Stąd też ta różnica.

W Stanach nie ma Narodowego Funduszu Zdrowia i każdy (jeśli chce, bo to nie obowiązek) płaci prywatne ubezpieczenie zdrowotne, dlatego każdy gabinet chce przyciągnąć jak największą liczbę klientów, bo wie, że ubezpieczalnia wypłaci grube pieniążki.

Wracając do naszej wizyty... punkt 9-ta, do poczekalni wchodzi pielęgniarka z laptopem w ręce i wyczytuje wasze imię i nazwisko (Grzegorz Brzęczyszczykiewicz). Słysząc dziwne dźwięki wychodzące z ust pani pielęgniarki, orientujecie się, że to o was chodzi (w poczekalni nie ma nikogo więcej...) i zadowoleni z punktualności podążacie za pielęgniarką do gabinetu. Ale gdzie jest lekarz?! Przecież przyszliście tylko po skierowanie na badanie USG! Cierpliwości...

W gabinecie jest podobnie jak na Amerykańskiej farmie, bydło trzeba oznakować... zamiast bydła są ludzie i zamiast wypalania znaczka na tyłku, jest mierzenie ciśnienia, ważenie i pytanie o wzrost i zadawanie jeszcze kilku innych pytań, które nie mają większego znaczenia. (o wzrost pytają  ZAWSZE... Nie tylko przy pierwszej wizycie... Co z tego, że w wieku 30 lat już się nie rośnie, ale widocznie Amerykanie jeszcze tego nie odkryli w swoich licznych badaniach naukowych). Po „oznakowaniu” pielęgniarka wychodzi mówiąc, że lekarz przyjdzie za kilka minut.

Cieszycie się, że w końcu, będziecie mogli zapytać o skierowanie na USG i przy okazji powiedzieć o waszych poprzednich badaniach i wypytać o wyniki.

więc... powiedz mi wszystko to, co powiedziałeś pielęgniarce 5 minut temu

Po 10 minutach przychodzi lekarz. Zamieniacie kilka zdań i prosicie o skierowanie na badanie USG, bo chcecie potwierdzić, że macie kamienie w woreczku żółciowym. Lekarz nie słuchając pierwszej części, budzi się na słowa: „kamienie w woreczku” i prosi, żeby położyć się na leżance w celu zbadania jamy brzusznej. Dusi wam brzuch, puka i stuka, a wy powtarzacie, że chcecie tylko skierowanie. Na to lekarz uśmiecha się i mówi, że zaraz wraca, bo idzie w tej sprawie zadzwonić do radiologa. Od tego wszystkiego zaczyna was boleć brzuch! 

Chcecie T Y L K O skierowanie!!!!

Po kolejnych 10 minutach oczekiwań wraca lekarz i mówi: „Zgodziliśmy się z radiologiem, że operacja jest ostatecznością. Musisz  być tylko na diecie i wszystko będzie OK.”

Myślicie: „Kurka wodna, jaka operacja!!???”, jednak zamiast wybuchnąć i powiedzieć, że operację to sobie może doktorek w mózgu zrobić, powtarzacie grzecznie po raz trzeci: „Ale ja chciałem tylko skierowanie na USG, nie chcę żadnej operacji”.

Za trzecim podejściem lekarzowi zaczynają kontaktować styki w mózgu, zaprowadza was do innego gabinetu i tam wypisuje skierowanie. Sukces! W międzyczasie, kolejny pacjent prowadzony jest do „znakowania”, do gabinetu, z którego wyszliście chwilkę wcześniej.

Korzystając z okazji, pokazujecie lekarzowi wasze poprzednie badanie krwi i pytacie o kilka pozycji, które są dla was niezbyt zrozumiałe. Doktorek zamiast wyjaśnić o co chodzi, mówi tylko: „Jest OK”. Niezadowoleni z odpowiedzi, drążycie temat, ale bezskutecznie. Lekarz grzecznie was wyprasza (w gabinecie obok czeka już kolejny klient!), mówiąc, że możemy zrobić kolejne badania tutaj na miejscu i potem je sobie omówimy. Przecież nie chcecie kolejnych badań, macie już zrobione badania!! Chcieliście tylko coś wyjaśnić!!! Możecie o tym zapomnieć... W USA klient (czyli po naszemu pacjent) traktowany jest jak kompletny debil (z jednej strony nie ma się co dziwić, bo wiedza Amerykanów ogranicza się do wyuczonego zawodu lub pracy jaką obecnie wykonują) i dlatego pytanie o interpretację wyników krwi, lub chociażby prośba o podanie wyniku ciśnienia (które wcześniej zmierzyła wam pielęgniarka) graniczy z cudem. Jako, że Amerykanie uważają siebie za najlepszy naród na świecie i wszystko mierzą swoją miarą, nie widzą potrzeby podawania numerków, których przecież i tak jako "nie-lekarze", nie jesteście w stanie zrozumieć! Musicie zadowolić się zwykłym „Jest OK.”! 

Co jak co, ale wolę czekać 2 godziny w kolejce w Polsce lub we Włoszech, gdzie nie jestem tylko kolejnym klientem, gdzie wiem, że lekarz odpowie na wszystkie moje pytania, i nie będzie uważał mnie za kompletną idiotkę, a badanie USG nie ograniczy się do stwierdzenia: „Tak, ma pani wszystkie organy w brzuchu.”